مسافر بهار

اولین هدیه‌ات رو دایی امیر برات خریده که یه جفت کفش خوشگله، مامانی نسرین  هم چند دست لباس مارک دار از امریکا برات سوغاتی آوردن، مامانی زهرا و عمه پری (عمه مامان) هم از مشهد برات لباس 5 تیکه سوغاتی آوردن. دست همشون درد نکنه، مامان از همشون تشکر کرده ولی خودت هم انشاالله بعدا ز به دنیا اومدنت باید از همشون تشکر کنی. 

9 آبان من و بابایی برای دومین بار پیش خانم دکتر رفتیم  تا سلامت قندعسل و مامان رو جویا بشیم که طبق جواب آزمایش، شکر خدا مامان هیچ مشکلی نداشتن و بعد نوبت بررسی سلامت قندعسل رسید. خانم دکتر یه سونو انجام دادن که شکر خدا وضعیت قندعسلمون رو کاملا طبیعی و نرمال نشون داد و ما از این بابت خیلی خوشحال شدیم و شکر خدای مهربون رو بجا آوردیم.   اون روز خانم دکتر گفتن که قندعسل 7 هفته و 3 روزه است و من همون روز برای اولین بار صدای توپ توپ قلب کوچیکت رو شنیدم و از شدت خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجیدم   ...

بعد از اینکه از مطب دکتر اومدیم بیرون با بابایی رفتیم از یه شیرینی فروشی معروف نزدیک مطب دکتر شیرینی وکلی چیزای دیگه خریدیم و یه جشن 3 نفری گرفتیم ودر همین حال این خبر خوش رو  به مامانی زهرا (مامان، مامان)  گفتم و مامانی زهرا که  از این خبر غافل گیر شده بودن از شدت خوشحالی گریه کردن و بابایی محمدرضا، دایی امیرمهدی، خاله سما هم خیلی خوشحال شدن و تبریک گفتن و بعد  به مامانی نسرین (مامان، بابا) و بابایی یحیی و عمو حسین که امریکا بودن خبر دادیم و خیلی خوشحال شدن و به عمه ندا و فاطمه جون هم زنگ زدیم ولی خونه نبودن. 

12 مهر، همون ساعتی که  فهمیدم تو در وجودمی، به تاکید بابایی از دکتر شجاع  وقت گرفتم. بعد از ظهر به همراه بابایی رفتیم به مطب خانم دکتر وخانم دکتر بهمون تبریک گفتن و برای بررسی سلامت مامان یه آزمایش نوشتن و گفتن 2 هفته ی دیگه با جواب آزمایش پیششون بریم. 

سلام عزیزم امروز بالاخره سرمون یه خورده خلوت شد و تونستیم این وبلاگ رو برات ایجاد کنیم. امیدوارم بتونیم تا جایی که مقدور باشه خاطرات قندعسلمونو اینجا ثبت کنیم.

کوچولوی من سلام           12مهر سال 1390صبح  روز سه شنبه  من و بابایی از وجود نازنینت تو زندگی مون با خبر شدیم.  و خیلی خوشحال شدیم و خدا رو به خاطر این  هدیه ی پر مهرش شکر کردیم.